Уладзімір Іванавіч Логінаў нарадзіўся 15 верасня 1923 г. у г. Белая Царква Кіеўскай губерні (цяпер Кіеўскай вобласці) у сям’і рабочага. У 1941 г. закончыў дзесяцігодку.

У Чырвонай арміі з ліпеня 1941 г. У 1942 г. закончыў Омскае ваеннае пяхотнае вучылішча. З красавіка 1942 г. – камандзір узвода супрацьтанкавых ружаў 157-га Маскоўскага ўмацаванага раёна.

Канстанцін Іванавіч Царыцын нарадзіўся 9 ліпеня 1923 г. у в. Калупаева Старыцкага павета Цвярской губерні (цяпер Ржэўскага раёна Цвярской вобласці) у сялянскай сям’і. Закончыў сямігодку ў сяле Малагіне. У 1938 г. пераехаў у Ленінград, закончыў сярэднюю школу № 16, працаваў вучнем слесара.

Захар Філімонавіч Паплаўскі нарадзіўся 12 сакавіка 1898 г. у беднай сялянскай сям’i ў в. Буякі Кобрынскага павета Гродзенскай губерні (цяпер Брэсцкага раёна Брэсцкай вобласцi). Падлеткам парабкаваў, працаваў у маёнтку Райскага.

У 1915 г. у сувязi з наблiжэннем фронту Першай сусветнай вайны сям’я выехала ў Самарскую губерню. Пэўны час Захар працаваў на суконнай фабрыцы ў Самары. У 1917 г. прызваны ў Рускую армiю, ваяваў на Заходнім фронце ў складзе 3-й Заамурскай артылерыйскай брыгады пад Цярнопалем. Уключыўся ў рэвалюцыйную барацьбу, прымаў удзел у салдацкiх выступленнях, член салдацкага рэвалюцыйнага камітэта.

Віктар Палікарпавіч Мішэнін нарадзіўся 23 лютага 1913 г. у пасёлку Юзаўка Бахмуцкага павета Екацерынаслаўскай губерні (цяпер г. Данецк) у рабочай сям’і. З 1928 г. працаваў токарам, затым канструктарам на Данецкім металургічным заводзе. Закончыў Данецкі металургічны інстытут (1938).

У Чырвонай арміі служыў у 1936–1937 гг. і з ліпеня 1941 г. Змагаўся на Заходнім, 1-м Беларускім, 2-м Беларускім франтах. У баях быў двойчы паранены (10 лютага 1942 г. і 18 сакавіка 1943 г.), пасля выздараўлення вяртаўся ў вайсковую разведку. Паспяхова правёў шмат адказных і цяжкіх баявых заданняў.

Мікалай Фёдаравіч Валошын нарадзіўня 19 жніўня 1923 г. у в. Вялікая Камышэваха Барвенкаўскага раёна Харкаўскай вобласці ў сям’і служачых. Атрымаў няпоўную сярэднюю адукацыю, працаваў токарам на заводзе ў г. Славянску.

У кастрычніку 1941 г. прызваны ў Чырвоную армію. З лістапада 1941 г. у дзеючай арміі на Варонежскім, Цэнтральным, Паўднёва-Заходнім, 1-м Беларускім франтах. Вызваляў Беларусь і Польшчу ад нямецка-фашысцкіх акупантаў. У баях быў чатыры разы паранены (чацвёрты раз цяжка пад Варшавай). 

Якаў Дзмітрыевіч Янчанка нарадзіўся 6 кастрычніка 1923 г. у в. Клоў Клімавічскага павета Гомельскай губерні (цяпер Клімавіцкага раёна Магілёўскай вобласці) у шматдзетнай сялянскай сям’і. Вучыўся ў пачатковай, сямігадовай і сярэдняй школах суседніх вёсак. У трагічным 1941 г. скончыў Красавіцкую сярэднюю школу. Поўны вясёлкавых надзей на працяг вучобы, ён марыў паступіць у тэатральна-мастацкае вучылішча ў Маскве.

Аляксандр Рыгоравіч Свяргун нарадзіўся 30 снежня 1903 г. у в. Гічыцы Слонімскага павета Гродзенскай губерні (цяпер Івацэвіцкага раёна Брэсцкай вобласці) у беднай сялянскай сям'і. Вучыўся ў мясцовай царкоўна-прыхадской школе. Падчас Першай сусветнай вайны сям’я падалася ў бенжанства у глыб Расіі. Аляксандр працаваў рабочым на Маскоўска-Казанскай чыгунцы.

Разалія Захараўна Фрыдзон (Гарніц) нарадзілася 2 лютага 1903 г. у в. Ліцвінава Полацкага раёна Віцебскай вобласці. У 1920 г. працавала машыністкай у Полацкім акпрафсавеце (акруговая рада прафесійных саюзаў). З 1926 г. – старшыня акруговага саюза савгандльслужачых. Узначальвала аддзелы аховы здароўя ў Жлобіне, Дрысе, Расонах.

З 1937 г. па 1940 г. працавала загадчыцай аддзела пісьмаў у газеце «Большевик Беларуси» г. Барысава. У 1941 г. стала інструктарам Дзяржынскага райкама КП(б)Б і загадчыцай раённага аддзела аховы здароўя, дзе яе застала Вялікая Айчынная вайна.

 Арсеній Паўлавіч Нікіцін нарадзіўся 12 студзеня 1913 г. на станцыі Каінск (зараз г. Куйбышаў Новасібірскай вобласці) у сям’і рабочага. З 1925 г. жыў у пасёлку Лысьва (зараз горад у Пермскай вобласці). Пасля заканчэння ФЗН працаваў майстрам інструментальнага цэха на металургічным заводзе, але заўсёды марыў аб небе. У 1934 г. паступіў у Арэнбургскую ваенную школу лётчыкаў, якую скончыў у 1937 г.

З жніўня 1941 г. Арсеній Нікіцін на франтах Вялікай Айчыннай вайны. Прайшоў шлях ад радавога лётчыка да намесніка камандзіра 338-га Рыжскага бамбардзіровачнага авіяцыйнага палка. А. П. Нікіцін удзельнічаў у Сталінградскай бітве, баях за Каўказ. Увосень 1943 г., калі ішла бітва за Днепр, ён наносіў бомбавыя ўдары па аэрадромах і войсках саперніка ў Запарожжы, Днепрапятроўску. Выдатна выявіў сябе і падчас баёў за вызваленне Прыбалтыкі і ў разгроме ворага пад Берлінам.

Мікалай Андрэевіч Кліменка нарадзіўся 26 студзеня 1923 г. у станіцы Старашчарбакоўская Краснадарскага краю, багатай не толькі ўрадлівай глебай, але і моцным казачым родам, які захаваў традыцыі вернасці Айчыне. Гэтыя якасці з ранняга дзяцінства ўвабраў у сябе Мікалай Кліменка. Пасля заканчэння 10 класаў у 1940 г. ён паступіў у Саратаўскае ваеннае танкавае вучылішча. Стаць танкістам было яго патаемнай марай. Праз год пачалася Вялікая Айчынная вайна.

У ліпені 1941 г. Мікалай Кліменка быў накіраваны на фронт у якасці стралка-радыста ў танку. У першых жа баях пад Смаленскам баявая машына была падбіта. Камандзір танка і салдаты загінулі, а Мікалай і механік цяжка кантужаны, страцілі прытомнасць. Калі ачуліся, былі ўжо ў палоне. Калона палонных савецкіх байцоў ішла па дарозе ў бок Беларусі. Выбраўшы момант, Мікалай Кліменка вырваўся з акружэння канваіраў і пабег, услед засвісталі кулі, але яны яго не дасягнулі. Аднак неўзабаве на лясным узлеску нарваўся на нямецкую стралковую часць, зноў апынуўся ў палоне.